colpocoquette

Του Salute

Ο Φόβος

Μας ψεκάζουν…διάβασα κάπου… “Κοιτάξτε αυτά τα αεροπλάνα στον ουρανό πόση ώρα πετάνε και πόσο καπνό βγάζουν σε σχέση με τα άλλα δίπλα, τα επιβατικά…”

“Απο τότε που είρθε το ΔΝΤ πετάνε συνεχώς τα ρημάδια…Και κάτι μας ρίχνουν..σε σκόνη!”

Παρ’ όλα αυτά εμένα δε δείχνει να με πιάνει τίποτα..Ακόμα τρελός νιώθω, ακόμα αδικημένος, ακόμα φοβισμένος, ακόμα “να σας πιάσω να σας δαγκώσω τον καρύτζαφλο, λαμόγια”, ακόμα ρομαντικός….

Οι λέξεις δεν ταιριάζουν…Φοβισμένος και οργισμένος?? Τρελός και αδικημένος?? Ρομαντικός και τρελός και φοβισμένος??? Κι όμως έτσι με έκαναν…Να φοβάμαι μην τρελαθώ και απο την αδικία να τους δαγκώσω, και όλα αυτά στο σούρουπο, με το ηλιοβασίλεμα….

Είναι η ζωή μου που έχουν στα χέρια τους και μεταχειρίζονται με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο..Είναι το μέλλον μου που τελικά δείχνει πολύ μακρινό και αδιάφορο..Είναι που ΑΥΤΟΙ με δικές τους πρωτοβουλίες μας έφτασαν κάπου εδώ..Να προσπαθώ να κρατηθώ μπροστά στο γκρεμό..Να ψάχνω κάπου να πιαστώ, ένα χέρι, μια πέτρα, ένα κλαδί…

Ο φόβος μας ή αλλιώς ο φόβος που μας δημιούργησαν, ο πανικός μας ή αλλιώς ο πανικός που μας επέβαλαν είναι το πιο δυνατό τους όπλο..

Μου λένε, θα σου μειώσουμε το μισθό 30%, γιατί δεν έχουμε να σου δώσουμε…και με πιάνει πανικός…Πως θα ζήσω, έχω τόσα έξοδα…ενοίκια, τηλέφωνα, internet, αυτοκίνητα…Και αρχίζω και φοβάμαι, και αρχίζω και υποχωρώ…Τι να κάνω?? Να μην τα δεχτώ? Να μείνω στο δρόμο??? Να αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια??? Τι να κάνω???

Μου λένε, θα σου αυξήσω το ΦΠΑ, γιατί πρέπει να μαζέψω χρήματα…Και εγώ τι θα απογίνω??? Πως θα ψωνίζω??? Τις ανάγκες που είχα πως θα τις καλύψω??? Θα τρώω λιγότερο….Θα μετακινούμε λιγότερο….Θα μένω στο σπίτι μου μέσα….Θα βγαίνω μια φορά το μήνα και θα μου λένε: “Που χάθηκες ρε συ???”  “Άνοιξε η γη και σε κατάπιε??”

Μου λένε πως όλα θα είναι προσωρινά, πως μετά απο την καταιγίδα βγαίνει πάντα ήλιος…Τώρα έχουμε καταιγίδα…Φυλλάξου…Θα βραχείς! Θα γίνεις μούσκεμα!…Θα κρυώσεις!…Και μετά? Τι θα γίνει??? Ααααα, μετά θα στεγνώσεις απο τον ωραίο ήλιο που θα σου φέρουμε…

Ακόμα φοβάμαι όμως….Και όσο φοβάμαι δεν μπορώ να αντιδράσω…Και όσο δεν αντιδρώ καταπιέζομαι…Και όσο καταπιέζομαι δεν νιώθω καλά….Και όταν δεν νιώθω καλά δεν νοιώθουν και οι γύρω μου καλά…Και είναι πολλοί οι γύρω μου που δεν νοιώθουν καλά….Και καλά να νοιώθω, δεν μπορώ, γιατί οι γύρω μου είναι πολλόι, και δεν νοιώθουν καλά…Εκτός αν δεν τους βλέπω…Και αν ο φίλος μου δεν είναι καλά?? Δε θα βλέπω και το φίλο μου…

Αυτή είναι η λύση…Αυτό θα κάνω…Θα κάτσω σπίτι…δε θα βλέπω κανέναν!!! Και θα περιμένω….θα περιμένω ώσπου να περάσει….θα περιμένω μέχρι να ακούσω στην τηλεόραση : “Τώρα μπορείτε να βγείτε έξω…Όλα πάλι είναι όπως πριν, μη σου πω και καλύτερα…” Και θα τους ακούσω…Γιατί αυτοί που με έβαλαν να κάτσω μέσα στο σπίτι μου ταμπουρωμένος και φοβισμένος και μόνος, θα μου πουν να βγώ έξω!! Και μόλις βγώ θα τρέξω, θα τρέξω στους φίλους μου να χαρούμε όλοι μαζί…να βγούμε να διασκεδάσουμε και να γελάσουμε….Αλλά θα με θυμούνται??…Θα είναι ακόμα εδώ??? Θα θέλουν να με κάνουν παρέα??? Δε ξέρω….

Τελικά το ξανασκέφτηκα….Δεν μου αρέσει αυτή η λύση….Δεν με ικανοποιεί…

Θέλω να διώξω το φόβο μου….Θέλω να διώξω το φόβο μου….ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΩΞΩ ΤΟ ΦΟΒΟ ΜΟΥ!!!

Όλοι με τσαλαπατούν γιατί φοβάμαι….όλοι με εκμεταλεύονται γιατί φοβάμαι….Δεν αφήνω τη φωνή μου να βγεί γιατί φοβάμαι…

Δε μπορώ να αντιμηλίσω στο αφεντικό μου γιατί φοβάμαι…Φοβάμαι μη με διώξει και χάσω τη δουλειά μου….και μείνω χωρίς λεφτά…Οπότε πρέπει να δεχτώ ό,τι μου πει…Η ζωή μου είναι στα χέρια του γιατί φοβάμαι….

Δε μπορώ να μη δεχτώ τα μέτρα γιατί φοβάμαι….Φοβάμαι μην είμαι εγώ το μαύρο πρόβατο…

Και αν δε φοβόμουν τι θα γινόταν??? Αν είχα το θάρρος να αρνηθώ όσα μου επιβάλουν??? Αν είχα το θάρρος να πάρω τη ζωή στα χέρια μου??? Αν έιχα το θάρρος να δεχτώ τις συνέπειες των πράξεών μου??? Αν έκανα αυτό που μου φωνάζει η συνείδηση μου??? Αν ήμουν διαφορετικός??? Αν δεν έσκυβα το κεφάλι??? Αν έκανα αυτό που με κάνει να αισθάνομαι καλα??? Αν έκανα αυτό που με ηρεμεί, που με κάνει να νιώθω άνθρωπος, που δεν παραβιάζει τις αξίες μου ούτε τις θίγει, που με κάνει να είμαι ελεύθερος….Τι θα γινόταν??? Δε ξέρω, αλλά μήπως πρέπει να το δοκιμάσω??? Μήπως για μια γαμημένη φορά θα πρέπει να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά??? Μήπως θα πρέπει να διεκδικίσω αυτά που πιστεύω??? Μήπως θα πρέπει να “πολεμήσω” με ό,τι όπλα έχω??? Μήπως τελικά έχω πολλά απο αυτά τα όπλα και έχουν πιάσει αράχνες???

Μήπως πρέπει να αρχίσω να ξυπνάω……

«Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σ’ οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι»

Eurovision

Aκραία απαίσιο

Dear Mr President

ή αλλιώς γράμμα στον Υπουργό Εξωτερικών.

Που είναι και Πρωθυπουργός. Και Πρόεδρος. Του Σοσιαλιστικού. Κινήματος. (Γελάσαμε πάλι και σήμερα)

Αγαπητέ Πρόεδρε,

σου γράφω πάλι από ανάγκη και η ώρα δεν είναι 5 το πρωι είναι 6 και κάτι το απόγευμα, είμαι ακόμα στη δουλειά και θα είμαι για αρκετή ώρα . Γιατί δουλεύω πολλές ώρες τη μέρα, κάνω όλες μου τις υπερωρίες και παρόλα αυτά μου κόπηκαν 200 ευρώ το μήνα. Δεν περιμένω να καταλάβεις τι παίρνεις με 200 ευρώ αφού ας πούμε πας σε ένα κομμωτήριο που το κούρεμα κάνει 150 ευρώ ενώ ένας απλός άνθρωπος δίνει 15 ευρώ.

Σταμάτησα που λες πρόεδρε να δουλεύω για σήμερα, κάνοντας τη μικρή μου επανάσταση, γιατί πριν λίγο άκουσα ειδήσεις και η κατάθλιψή μου μόνο μεγαλώνει.

Πάνε οι μισθοί, πάνε και οι συντάξεις, ακριβαίνουν όλα. Θέλω να σε ρωτήσω πώς περιμένεις εσύ οτι θα ζήσουμε. Μη μου πεις με θυσίες για την πατρίδα. Πες μου έμπρακτα, πώς μπορώ να περάσω ένα μήνα. Πώς να πληρώσω το ενοίκιό μου, πώς να αποφασίσω να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια, πώς να πάω διακοπές το καλοκαίρι. Και μη μου πεις πρόεδρε οτι οι διακοπές είναι πολυτέλεια. Πεθάναν άνθρωποι όχι πάρα πολλά χρόνια πριν ούτε σε ένα μακρυνό γαλαξία για να μπορούμε εμείς (όχι εσύ) να πηγαίνουμε διακοπές.

Αλλά θα σου πω την αλήθεια πρόεδρε φοβάμαι. Βλέπω εφιάλτες οτι θα πάω να κάνω ανάληψη και δε θα μου βγάζει η τράπεζα λεφτά. Οτι θα αναγκαστώ να μετακομίσω σε μικρότερο σπίτι. Οτι δε θα ξαναφάω ποτέ σε ταβέρνα.

Από την άλλη ελπίζω. Οτι θα ξυπνήσω και θα πάω στη δουλειά μου στην Αγγλία και όλα αυτά θα είναι ένα κακό όνειρο. Οτι ποτέ δε γύρισα πίσω στην ‘ευλογημένη’ χώρα μου, ποτέ δεν ‘αναγκάστηκαν’ να πουλήσουν ελάχιστοι άνθρωποι μια ολόκληρη χώρα, οτι ποτέ οι γονείς μου (αφού περάσανε κατοχή) δε δούλευαν μια ζωή για να φτάσουν να πάρουν σύνταξη, και ακόμα να ζούνε σε εμπόλεμη ζώνη.

Εσείς βάλατε το όπλο στο τραπέζι, εσείς διαλέξατε πότε να τραβήξετε τη σκανδάλη, μόνο που κάτσαμε εμείς από την άλλη άκρη.

A bullet in your head