colpocoquette

Οι αμαρτίες

Πολλοί από εμάς συχνά πυκνά αναρωτιόμαστε τί αμαρτίες πληρώνουμε για κάθε τι αλλόκοτο μας συμβαίνει. Αυτό το Σαββατοκύριακο ανακάλυψα οτι εγώ, εκτός από καμιά δυο ατασταλίες που έχω κάνει, πληρώνω αμαρτίες ΑΛΛΩΝ. Δεν είμαι σίγουρη ποιά μπορεί να η μαθηματική εξήγηση για αυτό αλλά το γεγονός είναι αναμφησβήτητο και πολλαπλώς αποδεδειγμένο. Γιατί, ερωτώ γιατί να πρέπει να πληρώνω τις αμαρτίες του ΙΔΙΟΥ ατόμου, χρόοοοοοονια τώρα. Και η έκλπηξη συνήθως έρχεται από εκεί που δεν το περιμένω. Καμιά φορά έχω και διπλό σόου, συνδυασμό δηλαδή ετεροχρονισμένων αμαρτιών οι οποίες θα έπρεπε να μην είχαν συμβεί εξ΄αρχής. Η αλήθεια είναι οτι μεμονωμένα περιστατικά μπορώ να κοντρολάρω, αλλά αυτό το ντάμπλ ίμπακτ που ΠΣΚ ήταν πολύ μα πολύ βαρύ. Κρύος ιδρώτας με έλουσε από το πουθενά σε σημείο που κόντεψα να πάθω ψύξη, μου κόπηκαν τα πόδια τόσο ξαφνικά που είδα το ποτισμένο από μπύρες πάτωμα να πλησιάζει απειλητικά. Μα 21 χρονών γυναίκα και να πρέπει να κρύβομαι πίσω από τους ψηλούς της παρέας; 21 χρονών και να μην πηγαίνω στο μέρος μήπως και με πετύχουν; Γιατί ερωτώ, γιατί!

Το ερώτημα είναι ρητορικό, δεν είναι ανάγκη να γίνει του Χίτλερ.

Tο στοίχημα

Στη δουλειά στο απέναντι γραφείο έχω φάτσα κάρτα τον Αυστραλό Λουκ. Ο ψηλός αυτός παίδαρος (με την έννοια οτι είναι αρκετά ψηλός και σωματώδης, όχι ιδιαίτερα ωραίος, αλλιώς δε θα κοιτούσα απ’έξω όλη την ώρα) έβαλε την προηγούμενη εβδομάδα ένα στοίχημα με ένα άλλο φίλο του Νεοζηλανδό, κάτοικο Ιρλανδίας. Το στοίχημα ήταν οτι θα μαγείρευε ο ένας στον άλλο ,στην κουζίνα του άλλου ό,τι του έλεγε ο άλλος. Έρχεται ο άλλος στο Λονδίνο, μαγειρεύει για τον Λουκ, φεύγουν το άλλο πρωί, πάνε Ιρλανδία, μαγειρεύει ο Λουκ μια εξωτική συνταγή και το ίδιο βράδυ, μην ήταν το τζετ λαγκ, μην η τριμμένη τσουκνίδα πάνω στον τόνο με τα λαχανάκια Βρυξελλών, καταλήγει ο ψηλός Λουκ να χάνει κάρτες, πορτοφόλια, γυαλιά και βρίσκει το πρωί κάπου στο σπίτι διαλυμένο το κινητό.

Και να μην έφτανε αυτό, βάλανε κι άλλο στοίχημα: άμα νικήσει στο κρίκετ η Νέα Ζηλανδία, ο Αυστραλός θα πρέπει να φωτογραφηθεί στη local newspaper να κρατάει ένα πανό που να λέει πόσο χάλια έπαιξε η Αυστραλία και αντίστροφα.

Με άλλα λόγια, 3 μέρες τώρα παρακολουθούμε ασταμάτητα το σκορ.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά φίλοι αναγνώστες; Όποιος βρει την απάντηση μπαίνει στην κλήρωση για ένα ipod mini σε χρώμα της  επιλογής του.

Swim

Για όσους δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα πώς μπορούνε αν πάνε από την Ευρώπη στις Η.Π.Α, με τη βοήθεια του google map έχουν την πιο λογική λύση. Δε χρειάζεται να πάρετε αεροπλάνο γιατί το διοξείδιο του άνθρακα έχει φτάσει στα ύψη και θα μας ξεκάνει όλους. Πηγαίνετε στο get directions, βάλτε για παράδειγμα Athens- NY και λίγο αφού περάσετε τη Λιοσίων, στο σημείο 54 θα βρείτε την απάντηση. Swim across the Atlantic Ocean στη φιλική τιμή των 5,572 km. Λογικό.

Ο Νακ

Κι όμως, ο Τσακ έχει αδερφό.

In an average living room there are 1,242 objects Nuck Chorris could use to kill you, including the room itself. Unless he is fighting Chuck Norris.

http://uncyclopedia.org/wiki/Nuck_Chorris

Mια ωραία μέρα

Mια ωραία μέρα στη δουλειά.Ναι, είναι πιθανό να συμβεί να κάτι τέτοιο. Όταν έχει φωτεινή και ζεστή μέρα, κάθεσαι δίπλα στο παράθυρο και κοιτάς απ’έξω κάθε πέντε λεπτά και το μυαλό σου ταξιδεύει για άλλα είκοσι. Όταν μπορείς να χαζεύεις στο ιντερνετ όσο και ό,τι θες. Όταν περνάει όλη η μέρα χωρίς να κάνεις τίποτα ουσιαστικό με τη δουλειά και να μην έχεις κανένα άγχος γι’αυτό.

(Παρέμβαση- ελάχιστες περιπτώσεις που μπορεί αυτή η ωραία μέρα να χαλάσει: όταν ρωτάει ο κόσμος στο τηλέφωνο: Γεια σας, κοιτάω στο ιντερνετ και λέει οτι πρέπει να πάρω το 43 για να έρθω, είναι σωστό; Όχι δώσαμε επίτηδες λάθος στοιχεία για να μπερδεύομε τον κόσμο. Είμαστε κουλ τύποι και κάνουμε πλακίτσες. Βλέπω έχετε και activities για τα παιδάκια. Ναι ε; Is your farm nice and clean then? Πάλι όχι, από εδώ ξεκίνησε η γρίπη των πουλερικών. Φέρνουμε παιδάκια για να τη διαδώσουν όσο πιο πολύ γίνεται.)

Επίσης είναι ωραία μέρα στη δουλεία όταν δε σε ελέγχει κανείς! Το φιλότιμο του Έλληνα δεν έχει χώρο εδώ. Άμα δε με ελέγχουν κάνω ο,τιδήποτε άλλο εκτός από δουλειά.

H δίψα

Σήμερα το πρωί ξύπνησα πολύ μα πολύ διψασμένη. Μια ώρα περίπου πριν από τον μαλακό και αγνό ήχο του ξυπνητηριού, αναζητούσα το νερό σαν αποξηραμένη έρημος. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου σκεφτόμουνα οτι σηκώνομαι και το νερό είναι δίπλα μου και οτι πίνω, πίνω, και το νερό δεν τελειώνει, και πίνω κι άλλο, και ξεδιψάω και μετά πίνω κι άλλο νερό. Και αντί για έρημος είμαι ανθισμένο δάσος, τριαλαλό τριαλαλί. Αλλά επειδή μαζί με τη δίψα έρχεται και μια δυσκολία στην κίνηση, το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να γυρίσω πλευρό, να δω τι ώρα είναι και να υπολογίσω πόση ακόμη ώρα μαρτυρίου έχω. Τα λεπτά γίνανε σταγόνες δροσερού νερού που πέφτανε αλλά ποτέ δε με φτάνανε. Οι αριθμοί 7 1 5 γίνανε η σωτηρία μου όταν ακούστηκε το χαρακτηρηστικό ντριινννννν. Με την Υπερπροσπάθεια 2007 να διαδραματίζεται στο ίδιο μου το δωμάτιο, κατάφερα να σηκωθώ και να βαδίσω διστακτικά προς νερού μου. Οι πρώτες γουλιές μου θύμισαν οτι το προηγούμενο βράδυ πήγα για ένα half στην pub down the road και κατέληξαμε να πίνουμε ένα μπουκάλι κρασί έκαστος. Οι μεγάλες αλήθειες φανερώνονται τέτοιες στιγμές. There is no such thing as a half pint.

Η βουτιά

Τώρα το θυμήθηκα, πριν από 3-4 χρόνια, όταν γυρνούσα από τη Σέριφο με 2 φίλους Ολλανδούς , ήπιαμε μια ρετσίνα Κουρτάκη πάνω στο καράβι. Βάλαμε μια καρτ ποστάλ και τη διεύθυνση του ενός και το πετάξαμε στο άγριο πέλαγος, με την ελπίδα οτι κάποιο ψάρι ή κάποιος βατραχάνθρωπος θα φιλοτιμηθεί και θα το στείλει. Από τότε δεν έχουμε νέα… Τι να έγινε άραγε η βρεγμένη καρτ ποστάλ…