colpocoquette

Oι σκλάβοι των ευρώ

Όσο ενθουσιώδης να είναι κάποιος, όσο ενδιαφέρουσα να είναι μια δουλειά, μετά από λίγο, γίνεται και η διαφορετικότητα ρουτίνα. Το ξυπνητήρι πάντα στην ίδια ώρα, κάθε πρωί οι ίδιες σκέψεις μέχρι να πείσουμε τον εαυτό μας να σηκωθεί, ο ύπνος ποτέ δε φτάνει. Συγκεκριμένες κινήσεις και χωρίς να συμβαίνει τίποτα το ιδιαίτερο, ξαφνικά στο γραφείο. Πόσο busy μπορεί να είναι κάποιος; Εγώ προσωπικά, δε χρειάζομαι πάνω από 2 ώρες εντατικής δουλειάς τη μέρα (και πολύ λέω) για να τελειώσω αυτά που έχω να κάνω. Και μετά τι; Μετά ίντερνετ και άγιος ο Θεός, ζήτω το ελέυθερο blogging… Η ύπαρξη και εξάπλωση τόσων blog είναι καθαρή απόδειξη του πώς η εργασία δεν είναι κατανεμημένη σωστά. Και μη μου πει κανείς οτι δεν έχει χαζέψει ποτέ κατά τη διάρκεια του 8αώρου ή οτι άνοιξε το blog του για να μοιραστεί τις σκέψεις του με άτομα που μπορεί να έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Κοινά ενδιαφέροντα οτι θέλουμε να κάνουμε κάτι χρήσιμο για τους εαυτούς μας ίσως. Κοινή θέληση να σηκωθούμε και να φύγουμε στη μέση της μέρας και να μην ξαναγυρίσουμε στο γραφείο ίσως. Πόσες φορές έχω σκεφτεί οτι κοιτάω γύρω μου και δεν βρίσκω τίποτα να με ευχαριστεί ιδιαίτερα, οτι σηκώνομαι αργά αργά, βάζω το παλτό μου (άλλο ξενέρωμα τέλη Αυγούστου), παίρνω την τσάντα μου και φεύγω. Και φυσικά δεν ξαναγυρίζω. Σύγχρονο θύμα της ρουτίνας, σκέφτομαι να κάνω βήματα προς την επανάσταση του 4ημερου.

Κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε : τι θα κάνατε αν δεν έπρεπε να δουλέψετε; Θα ανεχόσασταν σε τέτοιο βαθμό τη συμπεριφορά του καθένα για τον οποίο δουλεύετε ; Θα υποβάλλατε τον εαυτό σας σε τέτοιο καθημερινό μαρτύριο; Περιμένω πώς και πώς να πάει 5 για να φύγω, λες και με κρατάνε φυλακή. Κοιτάω το ρολόι παραπάνω απ’ότι πρέπει και ποτέ δε φαίνεται να πηγαίνει πιο γρήγορα. Ψάχνω να βρω πράγματα να κάνω για να περάσει η ώρα και να μη λιώσει κι άλλο το μυαλό μου. Ελπίζω οτι θα βρω κάποιο ενδιαφέρον site που θα μου κρατήσει την προσοχή για πάνω από 10 λεπτά. Προσφέρομαι να φτιάξω καφέ για να κάνω κάτι.

Σκέφτομαι να φύγω αλλά φυσικά δεν μπορώ γιατί ειμαι κι εγώ, σαν όλους εσάς, ένας σκλάβος των ευρώ… Και όπως έχει πει ένας σύγχρονος φιλόσοφος , ‘έχω βαρεθεί να παραπονιέμαι΄’.

O Kαφές (με Κ κεφαλαίο)

Πόσο δύσκολο είναι να βρεις κάπου να πιεις ένα καφέ στο κέντρο του Λονδίνου;

Αρκετά.

Τα καφε νέρο, οι traditional english pub και τα ‘ντελικατέσεν’ που πουλάνε ένα κομμάτι πίτσα για μια λίρα δεν θεωρούνται σοβαροί προορισμοί για κάτι τέτοιο. Μαύρα τα σύννεφα εχτές και αυτό για μερικούς λέγεται αγγλικός καιρός. Για άλλους λέγεται ανωμαλία. Με το μπαρντόν αλλά δε νομίζω οτι είναι περίεργο να ξενερώνω που αναγκάζομαι να κουβαλάω μαζί μου αμπρέλα (έλα, έλα, ε,ε – μυστήριο παραμένει πώς πήγε στο νούμερο 1) και να φτάνω στο σπίτι βρεγμένη έως το κόκκαλο. Ευτυχώς που προλάβαμε τις ηλιαχτίδες την Κυριακή με λίγο cheese and wine. Μαζευτήκαμε πάνω από 2 άτομα στο μπαλκόνι για πάνω από 10 λεπτά. ‘Αντε και του χρόνου. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει περνάω περίοδο δύσκολη, παλεύω καθημερινά με τον εαυτό μου από ένα παράλληλο σύμπαν. Παρόλο που το ιντερνετ ΔΕΝ μετράει σα βασικό πλεονέκτημα για μια δουλειά (ξεκολλήστε) δεν έχω ιδέα για το τι θα έκανα αν δεν υπήρχε. Να ναι καλά και το meebo.

Θα μπορούσα λοιπόν να έχω γίνει συγγραφέας. Να πηγαίνω με την πρωινή εφημερίδα στο γωνιακό καφέ, επιπλωμένο με παλιούς μπορντώ καναπέδες τσέστερφιλντ , να κάθομαι στη γνωστή μου θέση και ο κυρ- Μένιος να μου φέρνει ένα διπλό εσπρεσάκι το οποίο θα έπινα με πολύ σκεπτόμενο στυλ, κουνώντας ελαφρά πάνω κάτω το κεφάλι μου σε τακτά χρονικά διαστήματα, συμφωνώντας ή και καμιά φορα αποδικιμάζοντας την επικαιρότητα. Αφού κάπνιζα ένα τσιγάρο με αυτά τα μεγάλα τεχνητά διάφανα φίλτρα, καθισμένη σταυροπόδι και αγκαλιάζοντας με το ελεύθερο χέρι τον υπόλοιπο καναπέ. Θα σηκωνόμουν αργά αργά και με λάγνο βλέμμα θα ένευα στον κυρ- Μένιο συνομωτικά.

Whats’ wrong with this image:

– δεν πίνω εσπρέσο

– δεν ξέρω κανένα κύριο Μένιο

– δεν ξέρω να γράφω

– έχω αλλεργία στο δέρμα

Θα μπορούσα να είχα παντρευτεί ένα σοβαρό κύριο με ΚΑΛΗ δουλειά και να κάθομαι όλη τη μέρα σπίτι, ανα- διακοσμώντας κάθε μέρα τα βάζα με τις οργάντζες. Εννοείται οτι θα απέλυα αβέρτα τις καμαριέρες γιατί δε συγυρίζουν καλά την ντουλάπα- τους έχω πει τόσες φορές οτι τα ρούχα πρέπει να είναι τοποθετημένα σύμφωνα με το χρώμα και όχι το μάκρος. Τότε θα έπινα ένα latte-frappo-chico-super-freddochino με βανίλια, caramel and fudge διαβάζοντας για 3 ώρες το τελευταίο Tatler.

Whats’ wrong with this image:

– δεν πίνω latte-frappo-chico-super-freddochino με βανίλια, caramel and fudge

– τοποθετώ τα ρούχα στη ντουλάπα σύμφωνα με την εποχή

– δεν έχω ντουλάπα

– έχω αλλεργία στις οργάντζες

Η’ θα μπορούσα να έχω καταταγεί στο στρατό και να είμαι τώρα ένστολη στρατιωτίνα αφοσιωμένη στη φύλαξη της όμορφης χώρας μου (live your myth- explore your senses). Για έξτρα χαρτζηλίκι θα πόζαρα σε περιοδικά του τύπου Καυτές Σφαίρες, Κυνήγι και Μόδα, Παραλλαγή και Catwalk, Μπαρούτι και Τακούνι, Tanks and Minis, Υπηρετώντας (αυτό είναι το πιο πρόστυχο απ’όλα) και θα φωτογραφιζόμουνα ζωσμένη με σφαίρες μ-ό-ν-ο. Ένα φραπεδάκι μέτριο με γάλα σε μεγάλο άσπρο πλαστικό ποτήρι από το κυλικείο της μονάδας θα ήταν οτι πρέπει.

Whats’ wrong with this image:

– δεν πίνω φραπέ

– είναι αργά για να καταταγώ

– είμαι ειρηνικός τύπος

– έχω αλλεργία στο μπαρούτι

Last but not least, θα μπορούσα να είμαι αιώνια χαριτωμένη τσαχπίνα φοιτήτρια, που θα έπινα καπουτσίνο στην πιο μεγάλη κούπα του μαγαζιού με πουλόβερ κατεβασμένο μέχρι τα δάχτυλα και το ένα πόδι ανεβασμένο στην καρέκλα. Στο πιο χοτ σημείο της πόλης, στην καφετέρια που συχνάζουν τα πιο τρέντυ τυπάκια, θα κουτσομπόλευα με τις φιλενάδες μου: τι μου είπε εχτές και πώς όταν τον είδα δεν είχε καμία σχέση με το μουντ του μηνύματος που μου έστειλε το απόγευμα. Άσε που κάνει πολύ παρέα με αυτή τη Μάρθα την κολλητή του- στάνταρντ έχουν κάνει κάτι πιο παλιά απλά δε μου το λέει γιατί νομίζει οτι θα τσαντιστώ. Αλλά αυτό που με τσαντίζει πιο πολύ είναι που δε με εμπιστεύεται- τι στο καλό λέει στη φίλη του τόσες ώρες που δεν μπορεί να πει σε μένα; Ε; Εεεεεεε;

Whats’ wrong with this image:

– δεν πίνω καπουτσίνο

– δεν έχω φίλες

– δεν είμαι τρέντυ

– έχω αλλεργία στα μάλλινα πουλόβερ

Μετά από ένα παραγωγικό πρωινό στη δουλειά, πάω να φτιάξω ένα καφέ και να συνεχίσω, ή μάλλον να αρχίσω…

Zητείται:

δουλειά που να

– σε πληρώνουν ακόμα και άμα αργείς, χωρίς να λέει κανείς τίποτα εννοείται

– σερβίρουν καφέ όποτε και όπως θες. Αυτό συμπεριλαμβάνει να μη χρειάζεται να αναγκάζεσαι να πας στο γωνιακό οφ-λάισενς για να πάρεις καφέ,γιατί όλοι πίνουν τσάι και όταν τελειώνει ο καφές, δεν θεωρείται γεγονός απειλητικό για το γουέλ μπίινγκτου σύμπαντος- σε αντίθεση πάντα με το τσάι.

– μη κοιτάνε την οθόνη περίεργα άμα έχεις ανοιχτό κάποιο τσατ για παράδειγμα

– μην έχεις πίσω σου νεοζηλανδή ραγκμπίστρια που να μιλάει συνέχεια και να σιγοτραγουδάει σκοπούς άγνωστους αλλά και γνωστούς, νομίζοντας οτι είναι η Γουίτνεϊ Χιούστον

– μη χρειάζεται να σηκώνεις 150 τηλέφωνα τη μέρα, τα οποία φυσικά δεν είναι για σενα

– παίρνεις αύξηση κάθε μήνα

– μη χρειάζεται να δουλεύεις σαβ/κα

– υπάρχουν άνθρωποι με χιούμορ στο γραφείο

– μην έχεις την κάθε καριόλα από το Μπράντφορντ να προσπαθεί να σου τη φέρει

– μη δουλεύεις με άτομα που ΔΕ μιλάνε τη γλώσσα της χώρας στην οποία δουλεύουν και ζουν (ούτε εγώ είμαι από την Αγγλία φίλε Αργεντίνε αλλά όταν μάθαινα αγγλικά από το Mtv καλύτερα συνενοούμουνα)

– μην έχεις βοηθό στόκο

– ΜΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ

Επίσης:

ελπίδα για να

– γίνει το 8ωρο 4ωρο και το ΣΚ τριήμερο

– κλωνοποιηθεί ο Τζώνυ Ντεπ

– γυρίσω στην Ελλάδα και να παίρνω τον ίδιο μισθό με εδώ, αφού θα έχω 2 μήνες διακοπές το χρόνο

– βρέχει μόνο τα βράδυα

– έχω δεύτερο γκόμενο μασέρ (δε θέλω να κουράσω τον Τζώνυ, έχει να κάνει όλα τα υπόλοιπα για να με ευχαριστήσει μέσα στη μέρα)

– περνάνε οι ώρες στη δουλειά πιο γρήγορα

– επισκευαστεί το εντερπράις για να μπορώ να διακτινίζομαι

– ανοίξει Τέσκο κοντά στο σπίτι μου γιατί με το Μαρκς εντ Σπένσερ έχουμε ξεπαραδιαστεί

– μπορέσω επιτέλους να τρίψω παρμεζάνα στους κοιλιακούς μου

– εξαφανιστούνε οι τσαβς από το χάρτη

Καιρό ήθελα να τα πω αυτά, σα να ξαλάφρωσα κάπως

Κατά τα άλλα όλα καλά, η επιστροφή ήταν προφανέστατα ομαλή