colpocoquette

Should we?

Change our theme and start again?

I think so…

Σε γιγαντοοθόνη

Είμαστε όλοι θεατές σε ένα έργο που γυρίζεται μέσα στο σπίτι μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι η υπόθεση, γυρίζεται σπίτι μας και πρέπει να το παρακολουθήσουμε.

Η εισαγωγή είναι η ζωή ενός καθημερινού ανθρώπου τη σημερινή εποχή σε μια πολιτισμένη χώρα, την Ελλάδα.

Το έργο είναι χωρισμένο σε τρεις βασικές θεματικές.

Η πρώτη θεματική έχει να κάνει με τις διάφορες αδικίες που συμβαίνουν σε γείτονές μας και φυσικά όχι σε εμάς. Περιλαμβάνει  ξυλοδαρμούς από όργανα της τάξης, δολοφονίες και διάφορα άλλες σκηνές έντονης δράσης με εφέ άξια για όσκαρ. Καμιά φορά όταν ο σκηνοθέτης δεν έχει αρκετούς κομπάρσους μας αφήνει να παίξουμε λίγο γιατί στο κάτω κάτω στο δικό μας σπίτι το γυρνάνε. Μας δίνουν διάφορα πανό να κρατάμε, οι τυχεροί φωνάζουν συνθήματα. άλλοι με βίσμα σπάνε και κανα-δυο βιτρίνες και τα γυρίσματα συνεχίζονται.

Η δεύτερη θεματική έχει να κάνει με φυσικές καταστροφές. Πλημμύρες άμα βρέξει για καμιά ωρίτσα αλλά την υποψηφιότητα για βραβείο την παίρνουμε για τις πυρκαγιές φυσικά. Παραγωγές από την Καλιφόρνια και από την Αυστραλία συχνά έχουν προσπαθήσει να μας συναγωνιστούν, ατυχώς πάραυτα. Η συχνότητα με την οποία ανάβουν οι φωτιές, ο συγχρονισμός, τα μοναδικά πλάνα από πονεμένους χωριάτες είναι το διαβατήριο για τη σίγουρη επιτυχία μας.  Ο σκηνοθέτης πάντα μεγαλόκαρδος, μας αφήνει πάλι να κάνουμε διάφορα κομπαρσικά κόλπα, όπως να διαδηλώσουμε στο κέντρο της πόλης για την απέχθειά μας για τα συμβάντα.

Η τρίτη θεματική έχει να κάνει με διαφόρων ειδών σκάνδαλα. Υποκλοπές, κατάχρηση εξουσίας από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της πολιτικής και τηε εκκλησίας που τόσο αγαπάμε και άλλα πολλά. Εκεί ο ρόλος του κομπάρσου δεν είναι πολύ εύκολος ούτε εμφανής. Πρέπει όλοι εμείς να δημιουργήσουμε, χωρίς να φαινόμαστε, ένα κλίμα δυσφορίας που θα μεταδοθεί μέσα από την οθόνη στον θεατή.

Το έργο τελειώνει με τη σκιαγράφηση της ζωής ενός καθημερινού ανθρώπου τη σημερινή εποχή σε μια πολιτισμένη χώρα, την Ελλάδα, που συνεχίζεται σαν όλα τα παραπάνω να συμβαίνουν κάπου αλλού.

Είμαι καθαρή

Με λένε Colpocoquette  και είμαι καθαρή. Πέρασα με επιτυχία τη δοκιμασία αποχής (από το δημιούργημα του διαβόλου, το ιντερνέτ) και κατάλαβα πλέον οτι μπορώ να κάνω πολλά και τρανά πράγματα σε αυτή τη ζωή. Εφ’οσον αντιστάθηκα στη χρήση υπολογιστή για 9 παρακαλώ ημέρες είμαι έτοιμη για πολλά, όπως να με προσλάβει η Νάσα για αποστολές στον Κρόνο, να κάνω θαλάσσιο και χειμερινό σκι συγχρόνως αλλά και να βρω τη φόρμουλα που θα συνδέει αντιστρόφως ανάλογα τις θερμίδες με τα λιπαρά .

Έχω έρθει που λέτε στη χώρα των 12 θεών με όλη την καλή πρόθεση να ζήσω το μύθο μου. Αλλά δυσκολεύομαι. Προσπαθώ αλλά δυσκολεύομαι. Ειδικά άμα πάω στις βαρβαρικές χώρες της μέσης Ευρώπης, που όταν εμείς κοιτούσαμε τα άστρα αυτοί ζούσαν σε σπηλιές. Δε λέω οτι είναι τέλειοι, ούτε εμείς εντελώς για τα μπάζα. Να ας πούμε οτι οι Γερμανοί μεταγλωτίζουν φανατικά οτιδήποτε πέσει στα χέρια τους, κάτι που προκαλεί μεγάλη σύγχηση στο τηλεοπτικό κοινό  ειδικάόταν πρόκειται για παράδειγμα για προγράμματα όπως το Little Britain (καλά διαβάσατε).

Με κάποιο μαγικό τρόπο ίσως και ζωμό, έχουν καταφέρει οι ανιστόρητοι και μη έχοντες να επιδείξουν τίποτα το πολιτισμικά αξιόλογο αυτοί λαοί, να κάνουν τις πόλεις τους να μοιάζουν με χώρους που θα μπορούσαν να ζήσουν άνθρωποι χωρίς να :

– πνίγονται από σκουπίδια

– κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους στο πεζοδρόμιο από μηχανάκι

– ξυπνάνε στη μέση της νύχτας από το θόρυβο στους δρόμους και συκγεκριμένα το μηχανάκι που έχει να αλλάξει την εξάτμιση 6 με 7 χρόνια και ανεβαίνει ανηφόρα

– χρειαστεί να πάνε από το Σύνταγμα στο σπίτι τους στην Αγία Παρασκευή μέσω Αιγάλεω επειδή βόλευε τον ταξιτζή

Το πιάσατε το νόημα πιστεύω.

Δε με ενθουσιάζει ούτε ο καιρός ούτε τα πολύ πιο απαιτητικά ωράρια εργασίας του βορρά. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε μερικά βασικά (για τα πιο προχωρημένα φυσικά δε συζητάμε) πράγματα για να καλυτερέψουμε την ποιότητα ζωής μας. Να ρίξουμε λίγη άσφαλτο να κλείσουν οι λακούβες, να φτιάξουμε 5 διαβάσεις, να κάνουμε σεμινάρια αποβολής μαγκιάς. Ο μεγάλος μου πόνος τα ποδήλατα. Μου τη δίνει να βλέπω και στη Φρακνφούρτη, και στο Λουξεμβούργο, και στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες ποδηλατόδρομους. Πόλεις που έχουν βροχή και κρύο 360 μέρες το χρόνο και θεωρούν την επιλογή του ποδηλάτου ως λογική και αυτονόητη και εμείς εδώ που έχουμε τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες να θεωρούμε το ποδήλατο στην πόλη πιο επικίνδυνο και από τη ρώσικη ρουλέτα.

Βέβαια, όπως βλέπει κάποιος τα άστρα βλέπει ένας άλλος το βυθό της θάλασσας.

Μέγας είσαι κύριε

The Iron Maidens, 123!

‘Ατιμο πράγμα η αρρώστια παιδιά. Το ξέρω οτι η δήλωση αυτή γίνεται για πρώτη φορά στα χρονικά. Όσο ωραία είναι η μαστούρα της νάρκωσης, τόσο χάλια είναι το ξύπνημα. Φανταστείτε οτι είναι Παρασκευή βράδυ. Έχετε την κούραση όλης της εβδομάδας και πάτε για μερικές μπύρες. Άνθρωπος που είσαστε, πίνετε λίγο παραπάνω, αρχίζει και σας ενοχλεί η ορθοστασία, και η προαναφερθείσα κούραση γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Το άλλο πρωί έχετε κεφάλι πιο βαρύ και από τους μάγκες λιμενεργάτες του Πειραιά, βιώνετε το χειρότερο hangover  του κόσμου και το κερασάκι στην τούρτα είναι οτι είναι Σάββατο και  δουλεύετε ενώ όλοι οι φίλοι σας όχι. Φανταστείτε τον εαυτό σας κατά τη μία. Οι καφέδες δεν κανουν τίποτα, ούτε το νερό, ότι φαγητό τρώτε σας ανακατεύει και κάθε φορά που κοιτάτε την οθόνη του κομπιούτερ σας πιάνει ναυτία. Ε, έτσι επί 10 είναι το ξύπνημα από τη νάρκωση.

Η μια κοπέλα δίπλα μου είχε ανεύρισμα και η άλλη καρκίνο.

Μάλιστα.

Η πρώτη είχε ξεσηκώσει τον κόσμο το πρώτο βράδυ και η δεύτερη μιλιά δεν έβγαλε.

Η εκλογίκευση του πόνου ειδικά τη στιγμή που αυτός είναι σε πλήρη εξέλιξη είναι περίπλοκη δοκιμασία. Υπομονή σου λένε όλοι αλλά αυτή η λέξη δεν έχει καμία σημασία όταν βρίσκεσαι στη δίνη του άλγους. Ύπουλα χαρτιά κρατάει ο πόνος και τα παίζει ανεξαρτήτως αντιπάλου. Τι πρέπει να κάνεις όταν πονάς; Να φωνάξεις; Να κλάψεις; Να δεις τηλεόραση για να επικεντρωθείς αλλού; Να πάρεις παυσίπονο; Αφού κανένα από αυτά δεν έχει αποτέλεσμα. Εκείνη την ώρα προσπαθείς να καταλάβεις γιατί πονάς. ‘Αλλοι πείθουν τον εαυτό τους οτι ο πόνος είναι μέρος της ζωής, άλλοι οτι είναι μια δοκιμασία, άλλοι οτι είναι τιμωρία και άλλοι οτι είναι αδικία. Εκείνη τη στιγμή δεν έχει νόημα να προσπαθείς να πείσεις τον ασθενή οτι αυτό που αισθάνεσαι δεν είναι τόσο σοβαρό γιατί στην αβεβαιότητα του πόνου προστίθεται και ο εκνευρισμός. Η κατανόηση, ακόμα και να δεν είναι ειλικρινής  είναι καλύτερη από την άρνηση. Άμα κάποιος συμπάσχει δεν κάνει τον πόνο να φύγει, τον κάνει πιο υποφερτό.

Επίσης, μια μικρή αλήθεια που θα έπρεπε να επισημαίνεται στο προσωπικό των νοσοκομείων: η φλέβα δεν είναι σωλήνας της ΕΥΔΑΠ. Σοβαρά.

Πριν τελειώσω αποδέχομαι την πρόταση του Cookie και παίζω το 123:

How to play:

1.Πιάνεις το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σου
2. Το ανοίγεις στη σελίδα 123 (αν έχει λιγότερες από 123 σελίδες, το αφήνεις και πας στο επόμενο κοντινότερο)
3. Βρίσκεις την πέμπτη περίοδο/πρόταση της σελίδας.
4. Αναρτάς τις επόμενες τρεις περιόδους/προτάσεις (= την έκτη, την έβδομη και την όγδοη)
5. Ζητάς από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο

Έχουμε και λέμε:

Βιβλίο Small Lofts, η έκτη και τελευταία πρόταση της σελίδας 123:

Simple translucent fiber panels divide the day areas from the bedroom and permit the flow of natural light, while interior fluorescent lights illuminate the bookcase. Αμέ.

Καλώ τους πέντε πρώτους που θα το διαβάσουν να πάρουν μέρος.

Και για να δείτε οτι τελικά ο τίτλος είχε έστω και λίγη σχέση με το post ιδού η απόδειξη:

http://www.theironmaidens.com/

Αν έρθουν Ελλάδα για συναυλία θα πάω πάντως.