colpocoquette

…

Η αργοπορία

Το μόνο καλό με αυτή τη δουλειά μου είναι οτι δε με ελέγχει κανένας (σχεδόν).Μπορώ να πάω σε meeting στις 2 για μια ώρα και φυσικά να μην ξαναγυρίσω. Μπορώ να πω οτι πάω σε ένα conference για ολόκληρη μέρα και να μην το αμφισβητήσει κανένας. Όπως σήμερα ας πούμε. Έστειλα μήνυμα στις 9 παρά 10 πρώτα λεπτά οτι θα αργήσω και να φανταστείτε πόση αίσθηση προκάλεσε, ούτε ένα οκ για απάντηση δεν πήρα.

Βέβαια, για να μπορώ να στείλω τέτοια ώρα μήνυμα, ή στο σπίτι ήμουνα ακόμα, ή μόλις έφευγα, ή ακόμα στο σπίτι ήμουνα, ή μόλις είχα ξυπνήσει, ή ακόμα στο σπίτι ήμουνα . Πού να φανταζότανε η Λιζ βέβαια οτι περνούσα για δεύτερη φορά μέσα στη μέρα από το αναθεματισμένο Poplar. Αϋπνίες είχες ωρή, θα σκεφτεί κάποιος και με το δίκιο του. Όχι, όχι, ουδεμία όρεξη έχω να πάρω τη θέση της Αννίτας αν και πιστεύω οτι το πλατινέ μαλλί θα μιλούσε πάνω μου μιας και θα αναδίκνυε τα θεληματικά ζυγωματικά μου.

Όλα ξεκίνησαν εχτές το απόγευμα οπότε και έκλεινα ραντεβού ύποπτο (κλείνω μάτι με νόημα) με έναν από τους θαυμαστές μου (μη το πείτε του Τζόνυ ούτε του Μπραντ γιατί θα τα κάμουν όλα άνω κάτω). Βρισκόμαστε , πάμε σπίτι του στα ΚΟΛΟ- Docklands (με κεφαλαία το κολο, το προσέξατε πιστεύω) και αφού ανταλλάξαμε πρόστυχα λόγια και διάφορα άλλα ακατάλληλα για ανηλίκους, ε με πήρε ο ύπνος. Για όσους από τους αναγνώστες δεν ξέρουν πού είναι τα Docklands, να ενημερώσω πως είναι μια μακρινή πόλη, σχεδόν ανεξάρτητο κρατίδιο στο Άπω Ανατολικό Λονδίνο. Αποκομμένο από τον κόσμο, το κρατίδιο αυτό ακολουθεί τους δικούς του κανόνες, τους οποίους άμα δε γνωρίζεις, μπορείς εύκολα να μπερδευτείς. Όπως μου συνέβη το επόμενο (δηλαδή σημερινό) σχεδόν ανοιξιάτικο πρωινό. Στο δρόμο προς το σταθμό, μας σταματάνε να πάρουν με λίγο μπαμπάκι αποτυπώματα από το τιμόνι για εκρηκτικά. Όπως με βλέπετε και σας βλέπω. Τι να βρούνε βέβαια στο τιμόνι αφού τα εκρηκτικά για να ανατινάξουμε το Canary Wharf τα είχαμε κρύψει στο πόρτ μπαγκάζ. D-oh! All clear λοιπόν από την ασφάλεια και βουρ για σταθμό.

Θα πάω λέω με τα DLR στο Stratford και από εκεί με overground κατευθείαν Highbury. Αμ δε. Φτάνω γελαστή μια στάση πριν το Stratford και το τρένο δεν πάει άλλο. Ούτε μπρος ούτε πίσω. Μάλιστα. Κατεβαίνω μαζί με τα commuting crowds. Παίρνω το τρένο για την αντίθετη κατεύθυνση και γυρίζω πίσω.

Σε αυτό το σημείο να σημειώσω οτι τα πρωτοποριακά (my ass) αυτά τρενάκια κάνουν απίστευτα πολλή ώρα να πάνε από το ένα μέρος στο άλλο μιας και για να καλύψουν μια απόσταση 5 μέτρων έχουν 5 στάσεις. Μέτρο και στάση δηλαδή. Με το που μπαίνεις στην προηγούμενη στάση βλέπεις την επόμενη. Έχουν δηλαδή αυτό που λέμε, λόγο ύπαρξης. Το ταξίδι μου ξεκίνησε ένδοξα στις 8 και κάτι και τελείωσε άδοξα στις 9:30 όταν έφτασα στη δουλειά, έχοντας διανύσει την καταπληκτική απόσταση των 25 (!) στάσεων σε ένα μόλις πρωινό.

Θα ξαναπάρω DLR? Δε νομίζω. Θα ξαναφήσω το ποδηλατάκι μου σπίτι; Δε νομίζω. Θα θυσίαζα την προσωπική μου ζωή στο βωμό της δόξας; Ίσως. Θα σκότωνα για να σώσω το τομάρι μου; Ποιός ξέρει. Θα πουλούσα την ψυχή μου στο Διάβολο για να πάω στον Παράδεισο; 50:50. Θα περπατούσα ποτέ ξυπόλητη σε αναμμένα κάρβουνα; Ε, όχι, είπαμε. Με ρώτησε κανείς το πρωί στη δουλειά να μάθει γιατί άργησα; Δε θα το’λεγα.

Tα βατραχοπέδιλα

Μετά από μερικές μέρες κατά τη διάρκεια των οποίων νόμιζα οτι είχα χάσει τη θέληση για ζωή, εχτές το βράδυ βρήκα ξανά το νόημα (της ζωής) στον πάτο ενός pint Guiness ( άντε και στο celebrity spotting της  Kirsten Dunst). Αυτό που χρειάζεται λοιπόν κάποιος εργαζόμενος είναι εκτός από σωματική ξεκούραση, μια αναζωογονητική βραδυά. Η δουλειά είναι πολύ κουραστική ψυχολογικά (πρωτοποριακή δήλωση). Η κούραση αρχίζει από το προηγούμενο βράδυ που πρέπει να βάλεις το ξυπνητήρι, την ίδια πάντα ώρα. Όσο ωραία μουσική να έχεις διαλέξει για τη δύσκολη ώρα του επόμενου πρωινού, αυτός ο άτιμος ψυχολογικός πόλεμος που γίνεται μέσα σου μεταξύ χτυπήματος, snooze και τελικής μεγάλης απόφασης να σηκωθείς γίνεται κάθε μέρα σκληρότερος. Η αλήθεια είναι οτι καμιά φορά ξυπνάω με (σχετικά) αρκετή όρεξη να πάω στη δουλειά η οποία μέχρι το πολύ στις 10 έχει γίνει μια μαρκυνή ανάμνηση. Το μόνο που με κρατάει είναι η ελπίδα οτι μπορεί να μου ξανασυμβεί και άλλη φορά , και φυσικά, το ότι κάποιος πρέπει να βάλει λίγο φαγητό στο τραπέζι του φτωχικού σπιτιού. Παρόλο που ποτέ δε βιάζομαι το πρωί, με κουράζει να βλέπω τόσο κόσμο να τρέχει πάνω κάτω και να είναι τόσο αποφασισμένοι κατά τις 8 το πρωί, λες και θέλουν στ’αλήθεια να πάνε στο γραφείο όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και πρέπει καμιά φορά να υποφέρουμε την ανωμαλία να ξυπνάμε Σαββατιάτικα νωρίς από συνήθεια (blasphemy) Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις κερδίσω το λαχείο, αφού θα έχω δώσει τα μισά στους φτωχούς, θα ανοίξω το δικό μου γραφείο. Θα έχουμε flexible ωράριο, αρκεί να γίνεται δουλειά. Και low fat  σοκολατάκια κάθε μέρα, γυμναστήριο, και ένα ποδοσφαιράκι για να φεύγει το άγχος.

Θα ήθελα να τελειώσω με μια στυλιστική νότα, μιας και για άλλους το καλοκάιρι έφτασε, άλλοι πάλι το περιμένουν με αγωνία. Θα φορεθεί πολύ φέτος στις παραλίες (και όχι μόνο) και ελπίζω να βγει και σε άλλα πολλά χρώματα για να μη φοράμε όλες τα ίδια:

Πού μπορεί να είναι βασισμένο κάτι τέτοιο, ιδέα δεν έχω

Τρίτη βράδυ

Τι μπορεί να θέλει κάποιος μια Τρίτη βράδυ; Πολύ μικρή αλλά καλή παρέα, 3-4 pints, beer garden, παιχνίδια του τύπου : πέτρα-μολύβι-ψαλίδι-χαρτί και μια παραλλαγή που είναι πολύ χυδαία για αυτό το ταπεινό μπλογκ ( οκ , οκ σταματήστε να με πιέζετε, θα το πω: π_ _ _ _ α- κ _ _ _ _α- μ_ _ _ ί- καράβι), ένα κολιέ με στρογγυλή μπαλίτσα στο τέλος για γυρίσματα βίντεο, ένα σωσία του Φιλ Κόλινς. Μια παρέα με Περουβιανούς, που υποτίθεται ήταν μαζί μας να μας κοιτάνε καλά καλά να κλαίμε από τα γέλια γιατί το τσιγάρο είχε κάνει καλή δουλειά. Μερικά μικροψεμματάκια για να γίνει η συζήτηση πιο ενδιαφέρουσα ( ο ένας δουλεύει πάρα πολύ και δε βγαίνει σχεδόν ποτέ, έχει να βρει κοπέλα χρόνια τώρα και το μόνο που κάνει είναι να παίζει play station σπίτι). Αλλά όσο ο καημένος ήταν στο βε-σε είπαμε στη μια οτι την γουστάρει και πρέπει να είναι καλή μαζί του γιατί είναι και άβγαλτος, φρίκαρε η (42 χρονών) κοπέλα και μετά την έκανε με απαλά και ανάλαφρα βηματάκια στο τραπέζι της φίλης της που έμοιαζε με τη Χριστίνα Ωνάσση, ισχυριζόμενη οτι δεν μπορεί τον καπνό από το τσιγάρο ( στο beer garden που καθόμασταν και φυσούσε από την άλλη).

Καλά κάνω και δεν πάω γυμναστήριο, αφού εχτές έκανα κοιλιακούς να ζηλέψει και η Κeira Κnightley .

Tις καλύτερες βραδυές τις έχω περάσει μεσοβδόμαδα χωρίς να τις έχω προγραμματίσει (Δευτέρα δεν ήταν το Marathon?- παραπέμπω στο τελευταίο κόμεντ χρήστη από την σελίδα. Ομοιότητες με την πραγματικότητα είναι τυχαίες – u know who u are). Τα χαμηλά παγκάκια ήταν τα μόνα που με σταμάτησαν από το να πέσω κυριολεκτικά στο πάτωμα με σπασμούς. God bless stella artois ( και τα γκρι ρίζλα).

Το αερόθερμο

Να και μια φωτοφραφία που καιρό ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αλλά δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα.