colpocoquette

OBEY YOUR MASTER

Ο,τι και να πω θα είναι λίγο. Το οτι είναι στα early 40s οι Metallica σημαίνει οτι ξέρουν πλέον τι θέλει ο κόσμος και το δίνουν. Καμία κριτική δε νομίζω οτι μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα στο Wembley την Κυριακή το βράδυ. Δεν υπάρχει λόγος να τους κράξουμε επειδή τα τελευταία άλμπουμ δεν είναι τόσο καλά όσο τα πρώτα, ούτε να τσακωνόμαστε αν το Κill ’em all ήταν χειρότερο από το Ride the Lighting. Όποιος τους είδε live και μετά γκρίνιαξε, προφανώς δεν ήρθε στη συναυλία με τη θέλησή του ή απλά δεν άκουγε ποτέ Metallica. Εγώ πήγα στη συναυλία σίγουρα όχι για να ακούσω τα τελευταία τους κομμάτια αλλά για να ακούσω αυτά που με έκαναν να μου αρέσουν Metallica και το μέταλ γενικότερα. Πήγα, επειδή κάθε φορά που θα ακούω από εδώ και πέρα αυτά τα τραγούδια θα θυμάμαι πώς ήταν στο live. Πώς ήταν δηλαδή να βλέπεις ένα ολόκληρο Wembley με σηκωμένα τα χέρια να τραγουδάει οbey your master- master… Μου θύμισε την προπολεμική Γερμανία τότε που πειραματιζόμουνα πολιτικά και έκανα παρέα με τον Αδόλφο.

Προς μεγάλη έκπληξη άρχισαν με το Creeping Death, ενώ εγώ ολοκληρώθηκα κατά το ένα τέταρτο όταν άρχισε η εισαγωγή του For Whom The Bell Tolls. Τα υπόλοιπα ¾ της ολοκλήρωσής μου είναι θέμα άλλου ποστ.

Sad But True– I’m your pain when you can’t feel, τι είπε ο άνθρωπος. Να μείνω αναίσθητη να γίνει ο Τζέιμς ο πόνος μου. Να γίνω χορδή στην κιθάρα του Κιρκ να με γαργαλάει και πένα του άλλου του περίεργου μπασίστα που κάνει περίεργους μορφασμούς όταν παίζει σόλο.

Disposable Heroes, Bred to kill, not to care , μμμμππππρρρρ κρύος ιδρώτας με λούζει.

Ευτυχώς είχα βάλει αδιάβροχη μάσκαρα γιατί με δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυα όταν κατάλαβα οτι άρχιζε το Unforgiven. Αυτό το γύρισμα από το δυνατό στο αργό μεταξύ His will they’ll take away ,ayayayyyyy..(yeahayay)..what I’ve felt what I’ve known πάντα κάτι μου έκανε, αισθάνθηκα σαν τότε που είμουνα δεκατρίο και το τραγουδούσα με πάθος πονεμένης νύφης που την άφησε ο γαμπρός στις σκάλες.

Τον ίδιο πόνο θα έπρεπε να είχαν αισθανθεί και τα παιδιά όταν έγραφαν το επόμενο τραγουδι. Justice is lost Justice is raped Justice is gone, πέστα Τζέημς γιατί τα λέω εγώ και δεν ακούει κανείς -δικαίωση για όλους τώρα.

The memory remains- εκεί πήγα τουαλέτα και γύρισα 3 μπύρες πιο ελαφριά για να προλάβω τους 4 καβαλάρηδες να μου φέρνουν άσχημα μαντάτα, apparently You have been dying since the day You were born. Γι’αυτό είχα μια αδιαθεσία 21 χρόνια τώρα. Ησύχασα με το που έφτασε ο Ορίωνας.

Ο,τι πρέπει να ετοιμαστώ για την αποθέωση του Fade to black. Aυτό το κομμάτι είχαν μεγάλη έμπνευση όταν το έγραφαν. Είναι και αργό και γρήγορο, και πονεσιάρικο (καινούρια λέξη) και επιθετικό. Μεγάλη φασαρία μεταξύ της αλλαγής ύφους από Growing darkness taking dawn ,I was me, but now he’s gone – οι κιθάρες και τα ντραμς στο φουλ, και το καλύτερο είναι οτι ξέρεις τι έρχεται, και όταν έρχεται γίνεται έ-κρη-ξη. Μεγάλη φασαρία , χοροπηδητό και αγκωνιές και όποιος σωθεί σώθηκε– No one but me can save myself, but it’s too laaaaaaate (τιριρι τιριρι τιριρι ο Κιρκ) Now I can’t think, think why I should even try… μόνο που το σκέφτομαι θέλω να βάλω να ακούσω το κομμάτι πάλι…

Και πάνω που πάει να ξεκουραστεί ο κοσμάκης από το καρδιοχτύπι, τότε συνέβη. Άρχισε.

Πανωλεθρία.

Ακόμα δεν καταλάβατε;

Ποιό άλλο κομμάτι θα μπορούσε να έχει ολόκληρο νεόχτιστο και φρεσκοβαμμένο Wembley γεμάτο με ένα στόλο μαυροφορεμένους τατουαζάδες να ρίχνουν μπουνιές στον αέρα λες και είναι μαριονέτες. Ο Τζέημς διατάζει και εμείς υπακούμε.

Just call my name, `cause I’ll hear you scream . Master (χέρι πάνω)- Master (χέρι πάνω). Αυτό θα πει πώρωση. 3 μέρες μετά και ακόμα είναι χαραγμένο στο μυαλό μου. Δεν μπορείς να αγνοήσεις έναν άνθρωπο πάνω στη σκηνή που σου λέει με δυνατή βραχνή φωνή: Weeeeeeeeeembleeeeyyyy give it to me. Hell yeah!

Μόλις που κατάφερα να ξελαχανιάσω μετά από το Battery και το No Leaf Clover, και έφτασε ο δεύτερος γύρος ξεσαλώματος και μελανιάς (και κλανιάς, πάντα υπάρχει κάποιος που κλάνει λες και εξαρτάται η ζωή του από αυτό). Όχι έτσι θα μας άφηναν. Ενός λεπτού σιγή για αυτό που έμελε να ακολουθήσει.

Nothing Else Matters- One -Enter Sandman απανωτά. Ο Κτούλου να μας φυλάει. Σαν θηριοδαμαστής που πετάει ωμό κρέας σε λυσσασμένες τίγρεις. Ούτε εθνικό ύμνο μετά από την απελευθέρωση να τραγουδάγαμε. Οι παραφωνίες του average joe καλύφθηκαν από την φωνάρα του Τζέημς. Η φωνή αυτού του ανθρώπου είναι φτιαγμένη για κάτι τέτοιες στιγμές. Όποιος τους έχει δει καταλαβαίνει τι εννοώ. Όποιος πάλι όχι, λυπάμαι αλλά words can’t describe. Τι φωτιές πετάχτηκαν από τη σκηνή, τι καπνοί, τι πυροτεχνήματα, μπουρλότο γίναμε. Εκεί με το Landmine has taken my sight Taken my speech Taken my hearing κτλ., τα ντραμς είναι σαν πολυβόλο μες τη μάχη. Σκιάχτηκα. Τελικά τα έπη είναι όντως διαχρονικά… I waaaaaaaaant iiiiiiiiiiitt έλεγε ο αρχηγός ε και του το δίναμε τι να κάναμε. Υπήρχαν και οι all time classic αναπτήρες φυσικά για να κάνουν την ατμόσφαιρα πιο γραφική. Eeeeexit light-Eeeenter night (με τα πρώτα Ε κάθε λέξης να αντηχούν λες και μας κάνανε βασανιστήρια στα τάρταρα) και λέμε αυτό ήταν, τελείωσε.

Όχι κύριοι. Εκεί να μας πεθάνουνε. Acting like a maniac –Whiplashshsh και ένα Seek and Destroy για το δρόμο.

Αν ξαναέρθουν εκεί που είμαι θα ξαναπάω, και όσοι από εσάς σας αρέσουν και τσιγκουνευτήκατε το εισητήριο, ε τότε σας αξίζει να σας σβηστεί η μνήμη από το ipod. Δεν κάνω καμία αναφορά στα 3 σαπόρτ γιατί όσο καλά και να ήταν, σβήστηκαν από το χάρτη της μουσικής με το που έβγαλε το πρώτο μουγκρητό ο Τζέημς με την τρομοκρατική μουσάρα του.

Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα πήγαινα πάλι στην Κυριακή το απόγευμα. Και μετά πάλι. Όσες φορές και να το έκανα, θα μου έμενε μια απορία. Αυτοί που πάνε στις συναυλίες και πετάνε τα παπούτσια τους, με πιο σκεπτικό δρουν; Δε μιλάω για αυτούς που πετάνε γεμάτα ποτήρια με μπύρα γιατί κάποια μέρα θα βρουν την τιμωρία τους.

Hell yeeeeeeaaaaahhhh!!!